Het is zondagochtend 04.00 uur, tweede paasdag. Over twee maanden verhuizen mijn vriend en ik van Amsterdam naar een oud bakkerijtje met een tuin van een hectare. Nu zijn we krap 24 uur terug van een reis door Azië. Tijdens deze reis hebben we ons suf zitten pinteresten; moodboardje voor de woonkamer, eentje voor de nieuwe keuken, eentje voor een schrijfhuisje in de tuin dat we toch nooit kunnen betalen. We zaten net vuistdiep in de 'she-sheds' (nou ja, ik dan) toen we beseften dat onze eerste zorg misschien ons gebrek aan tuingereedschap zou moeten zijn. Een hectare grond, die onderhoud je immers niet met die ene bezem die we bezitten.

You maai and you learn

Scenarioschrijfster Anne Barnhoorn (36) verhuisde onlangs van de stad naar een piepklein dorp en schrijft daar deze zomer over. Deze week: de zoektocht naar de perfecte grasmaaier.

Het is mijn jetlag die me doet ontwaken op dit vroege tijdstip. Even denk ik dat de Aziatische zon in mijn ogen schijnt, maar als ik wat meer bij mijn positieven kom, zie ik dat het mijn vriend is die naast me op zijn telefoon ligt te scrollen. "Wat doe je?" kras ik. Hij drukt zijn scherm onder mijn neus. "De grasmaaiers zijn in de paaskorting."

Hyper begint hij de verschillen op te noemen tussen benzine en elektrisch, maaidraad en maaiblad, tweetakt- en viertaktmotor. Hij vindt het niet grappig als ik lach om de term 'zelftrekkend'. "Kijk nou effe mee," zucht hij. Een paar uur later tillen we een nieuwe grasmaaier de Praxis uit. De beste grasmaaier. Draadloos, elektrisch en - hihi - zelftrekkend, met maar liefst zeven maaistanden en een 'mulchfunctie' (Wat? Ja, google maar even).

Helemaal klote

De vorige eigenaar had de tuin duidelijk niet meer als prioriteit en dus rijden we op de eerste ochtend in ons nieuwe huis meteen maar de grasmaaier de tuin in. Glanzend en smetteloos staat hij in de zon. "Ah. Daar hebben we onze nieuwe buren!" Van achter de halfhoge schutting staat een ouder echtpaar naar ons te kijken. Na het voorstelrondje glijdt hun blik naar beneden. "En dat is jullie grasmaaier?" "Jazeker!" Als een trotse vader legt mijn vriend zijn hand op het handvat en somt alle specificaties op. "En hij is elektrisch, want dat is beter voor het milieu!" voeg ik nog toe. Ons enthousiasme valt dood in de stilte die volgt. De buurman trekt alleen maar even zijn wenkbrauwen op. "Jaja. Nou, ik geef het twee weken."

Buiten gehoorafstand uiten we onze verbolgenheid. Wat nou twee weken. Wat kan er in godsnaam mis zijn met dit ding. En dan, na pas een kwart van de tuin gemaaid te hebben - min de randjes en hoekjes, want daar blijkt de grasmaaier niet wendbaar genoeg voor - zijn de accu's op. Een pauze was op zich best gewenst, want dat zelftrekkend vermogen, mwah, maar dit is wel erg snel. Pas na uren opladen kunnen we weer verder. Om vervolgens op de helft van de tuin weer met lege accu's te zitten. Het kost ons bijna twee dagen om de hele tuin gemaaid te krijgen. Zwijgend rijden we onze grasmaaier weer terug de schuur in. De waarheid hangt drukkend tussen ons in: de buurman had gelijk. Dit is helemaal klote.

Nog twee maanden zijn we in ontkenning. "Maakt niet uit dat hij het niet in één keer haalt, het is nog steeds een fijn ding." Maar dan kom ik thuis en zie mijn vriend achter zijn laptop zitten. "Kom eens kijken," wenkt hij me. Op het scherm een site voor 'tuinmachines', een foto van een rode zitmaaier staat open. Hij kijkt me aan. "Ik heb vakantiegeld gekregen..." Diezelfde avond bestellen we 'm. Een week later wordt hij bezorgd. Uiteraard op een moment dat we allebei niet thuis zijn. Het pakket van 100 kilo wordt afgeleverd bij, jawel, de buren.

Honende lach

Ze komen meteen naar buiten als wij thuiskomen. We lopen achter hen aan hun tuin in, trekken het karton van het pakket en onthullen zo onze nieuwe zitmaaier. Het valt stil. Vriend en ik kijken elkaar aan, klaar om een honende lach te incasseren. Maar de buurman slaat ons beiden op de rug. "Heel goed," zegt hij. "Heel goed. You maai, you learn."

Van achter de schutting kijken de buren toe hoe wij onze eerste maairit door de tuin maken. En wat voor rit. Niks duwen en trekken. Ontspannen zittend karren we al mulchend door de tuin. De héle tuin. Inclusief hoekjes en randjes. Hij heeft zelfs een houder voor je biertje, onze nieuwe zitmaaier.