Terwijl de rest van Nederland buiten van de zon aan het genieten is, lig ik ziek in bed. Koorts, spierpijn, verkouden: het hele feestnummer. Iets wat me bijzonder slecht uitkomt aangezien ik midden in een nieuw filmplan zit; een animatiefilm over een geheime liefde tussen twee vogels. Al dagen loop ik te worstelen met de plotconstructie. Zelfs doodziek kan ik dit gevecht niet opgeven; snotterend begin ik aan een marathon van inspiratiefilms.
Nadat ik door Gnomeo & Juliet ben heengesnurkt (geen aanrader) slinger ik Titanic maar weer eens aan. In een schrift hou ik bij wanneer de plotpoints plaatsvinden en op welke manier deze het verhaal een nieuwe wending geven. Na afloop staar ik ontroerd (ja, ook na de honderdste keer kijken) en overweldigd de tuin in. Wat zit dit script toch geniaal in elkaar. De personages hebben een glashelder probleem, alle scènes hebben een functie, elke dialoogzin stuwt het verhaal voort. Dit is scenarioschrijven op z'n best.
Mijn volgende film is Call Me by Your Name, over een zeventienjarige jongen die in het geheim de liefde ontdekt met de mannelijke assistent van zijn vader. Al snel kom ik erachter dat deze film het tegenovergestelde van Titanic is, alle 'plotwetten' zijn aan de kant gegooid. Tikje chagrijnig, want 'hier heb ik dus niks aan' gooi ik mijn schrift opzij. Dan maar weer een tukje doen.
Maar ik val niet in slaap. Ondanks dat het verhaal meandert en de dialogen vaak onnatuurlijk zijn, word ik volledig meegetrokken in de ervaring van een eerste liefde. Een ervaring die wordt afgesloten met een monoloog van de vader die expliciet uitspreekt wat het hoofdpersonage moet leren. Een ongeloofwaardige monoloog, omdat hij van een liefdevolle oprechtheid, wijsheid en tolerantie is die - gok ik - geen enkele tiener van een ouder ervaart.
Maar precies om die reden raakt het me recht in mijn hart. Want werden we allemaal maar zo gezien, geaccepteerd en op de goede weg gezet. Deze schrijver laat ons de euforie gevolgd door het intense verdriet van onze eigen eerste liefde herbeleven en plakt ons vervolgens de enige pleister die daadwerkelijk helpt op ons gebroken hart. En ook dat is scenarioschrijven op z'n best.
Twee films, zo verschillend van elkaar maar allebei zo goed. Wat heb ik hier nu van geleerd voor mijn eigen script? Wederom overweldigd staar ik de tuin in. Als er al een conclusie te trekken valt is het dat film probeert de worstelingen van het echte leven te structureren, maar uiteindelijk net zo ongrijpbaar is. Ik laat mijn eigen worsteling maar even gaan, geloof ik. Eerst maar eens beter worden.
Deze column is gepubliceerd in de PS van het Parool van 4 juli 2018.