Instagram is een serieuze verslaving van mij. Urenlang struin ik door profielen van onbekenden, het liefst van het soort dat zichzelf héél serieus neemt. Ik pluis hun geschiedenis uit, zoom in op wel of niet gecorrigeerde lichaamsdelen en verbaas me over de gretigheid en schaamteloosheid waarmee ze zichzelf tot perfectie verheffen.
Hierna komt de afkeer en de jaloezie. Waarom ben ik eigenlijk niet zo knap, dun en altijd op reis? En wanneer gaat het eens faliekant mis met al die perfecte mensen? Leeg en minderwaardig spuugt de app me weer uit. Om me de volgende dag weer verleidelijk te roepen.
Laatst stuitte ik op het account van Jacob Tremblay. Twaalf jaar oud en acteur. Ik herkende hem uit de film Room (2015), waarin hij een jongen speelt die is geboren en opgegroeid in een geluiddichte kamer, waar hij samen met zijn moeder in gevangen wordt gehouden. Een prachtige rol, waarmee hij me tot tranen toe roerde. Ik herinnerde me dat ik me destijds al eens online verdiept had in Jacob. Maar het pure, kwetsbare jongetje dat ik toen vond, is blijkbaar veranderd in een doorgewinterde Hollywoodster met Colgatesmile en op maat gesneden pakjes.
'Parttime actor, fulltime kid', zo omschrijft Jacob zichzelf. Maar foto na foto onthult een spectaculair glamourleven waarin alles 'awesome' en 'amazing' is. Knuffelend met Julia Roberts, fashionable poserend met Nathalie Portman, dollend met Ryan Reynolds, op een awardshow met Angelina Jolie. Het heeft iets misplaatst, zo'n klein mannetje in de top van de glamourwereld. Dit is helemaal geen fulltime kid.
Het profiel van Jacob maakte me verdrietig. Het is waanzinnig als iemand zo'n enorm talent heeft. Maar is het ook waanzinnig als zo iemand voor het oog van de hele wereld opgroeit? Om zo jong al aangeleerd te krijgen dat je vrolijk en knap moet zijn om jezelf te kunnen verkopen? Dat je je volgers tevreden moet houden?
De geschiedenis leert dat de troon waar kindsterren op zitten weinig stabiel is. Ik zag Jacobs downfall al voor me. Drank, drugs, seksschandalen en wellicht een tragische, veel te vroege dood. De wereld zal ervan smullen. En ja, ik smul waarschijnlijk net zo hard mee. Met mijn treurige Instagramverslaving.
Altijd maar oordelen over al die Instafamous types, maar deze tendens ondertussen zelf keihard voeden door me er keer op keer weer in te storten. Walgelijk.
Echt, walgelijk. Ik hoop van harte dat Jacob van huis uit een goede fundering meekrijgt. En dat ik de kloten krijg om die app eindelijk eens van mijn telefoon te gooien.
Deze column is gepubliceerd in de PS van het Parool van 5 dec. 2018.