Het Nederlands Film Festival (NFF) gaat morgen weer van start. Nog voordat ik op de Filmacademie zat had dit festival al een grote aantrekkingskracht op me. Als aspirant scenarioschrijfster wilde ik niets liever dan bij de incrowd van de Nederlandse filmwereld horen. Elk jaar opnieuw probeerde ik dan ook illegaal het Gouden Kalveren Gala binnen te komen.
Dit is me welgeteld één keer gelukt. Samen met een vriendin had ik om de hoek van de Stadsschouwburg onze jassen in een dikke heg verstopt. Onze theorie was dat als we in onze galajurk aan zouden komen, het zou lijken alsof we al binnen waren geweest. Bibberend van de kou en zenuwen trippelden we op de bewaker bij de ingang af. "We hebben even snel wat gegeten," zei mijn vriendin casual. De bewaker knikte en zwaaide de deur voor ons open. We waren binnen. Zelden was de euforie groter.
Inmiddels heb ik alle hoeken en gaten van het NFF gezien. Veel hoogtepunten uit mijn leven vonden hier plaats. Een aantal van mijn films ging hier in première. Ik heb in panels gezeten en workshops gegeven. Ik heb er meerdere prijzen gewonnen, waaronder een Kalf. Ik heb in de Kalverenjury gezeten en mocht er een uitreiken. In een vlaag van verstandsverbijstering heb ik zelfs een paaldansact gedaan in de talkshow van Art Rooijakkers. Of dit een hoogte- of juist een dieptepunt was, laat ik maar even in het midden.
Afgelopen week viel mijn kaartje voor het Gouden Kalveren Gala weer op de mat. Ook dit feest heeft zo onderhand geen enkel geheim meer voor me. Zoveel als die uitnodiging me destijds waard was, zo vanzelfsprekend is ze nu geworden. Soms vind ik dat jammer. Dan mis ik dat meisje van toen. Dat meisje dat de hele reis nog in het vooruitzicht had. Dan wou ik dat ik het allemaal nog eens kon overdoen.
Maar dan kijk ik naar mijn Kalf, dat onderhand al een beetje van kleur aan het veranderen is. En dan ben ik toch blij dat de tijden zijn veranderd. Ik begon mijn reis destijds met bewijsdrang als brandstof. Het heeft me heel wat jaren gekost voor ik besefte dat je op die manier je tank kapot rijdt. Dat allemaal nog eens te moeten doorleven kon weleens mijn einde betekenen. En zo niet, dan nekt die paaldansact me wel. Dus. Lang leve de levenservaring. Lang leve de uitnodiging op de mat!
Deze column is gepubliceerd in de PS van het Parool van 26 sep. 2018.