Soms denk ik weleens dat ik ben gaan scenarioschrijven uit een behoefte aan controle. Door de avonturen van mijn personages in een heldere structuur te gieten geef ik ze wat ik zelf graag zou willen hebben: grip op de chaos en willekeur van het leven.
Hoe ouder ik word, hoe meer ik echter besef dat het leven niet gaat over controle houden, maar juist over deze los durven laten. Wie meedeint op de golven heeft een makkelijker leven dan wie tegen de stroom in zwemt. Maar ja. Geef je maar eens over als het leven je in een kolkende oceaan gooit, zonder land in zicht.
De laatste vijf maanden voel ik me regelmatig alsof ik in die kolkende oceaan drijf. Er groeit namelijk voor het eerst nieuw leven in mijn buik. Van twee streepjes op de zwangerschapstest groeide het uit naar een meisje met vingertjes en teentjes. En dat allemaal min of meer vanzelf.
Dat 'min of meer vanzelf' wakkert soms wat kortsluiting aan. Mijn geest vindt het maar ingewikkeld dat mijn lichaam dit proces geheel zelfstandig uit weet te voeren. De onzekerheid woekert er dan ook lustig op los. Wat is dit voor pijntje? Leeft ze nog? Overleef ik de bevalling wel? Ben ik überhaupt capabel om een kind op te voeden?
Onzekerheid is een poging van je geest om grip te kunnen krijgen. Het is een vorm van tegen de stroom in zwemmen. Hoe verder de zwangerschap vordert, hoe bewuster ik me word van het feit dat dit meisje mijn allergrootste les in loslaten gaat zijn. Wat ik nu meemaak is wat dat betreft nog maar een voorproefje. Straks, na de bevalling, begint de echte uitdaging. Ik zal haar moeten loslaten. Elke dag dat ze opgroeit een beetje meer.
Zo graag als ik de controle over mijn eigen leven wil, zoveel meer nog zou ik willen dat ik het leven van mijn dochtertje in goede banen zou kunnen sturen. Maar dit meisje moet haar eigen zee op, waar ze zelf, op haar eigen manier, mag gaan leren meedeinen. Zij is geen personage in een script waar ik de macht over heb. Ik kan haar pad niet in overzichtelijke spanningsbogen gieten en haar zo behoeden voor de chaos en willekeur van het leven.
Het enige dat ik haar van mijn scenariotools kan bieden is dat ik mijn uiterste best zal doen om de allerbeste helper te zijn die ze zich maar kan wensen op haar reis. Ik hoop maar dat ze me vervolgens niet in de puberteit tot antagonist bombardeert.
PS. Voor de volgers: een paar weken geleden schreef ik over mijn andere kindje, de serie Kamp Koekieloekie. Deze heeft geld gekregen van het NPO Fonds en wordt volgend jaar gemaakt!
Deze column is gepubliceerd in de PS van het Parool van 13 maart 2019.