Een goede opening is cruciaal voor een film. Aan de scenarist de taak om een opening te schrijven die even prikkelend als helder is en de kijker emotioneel bij het verhaal betrekt. Heb je aan het einde van je eerste akte (de eerste 30 minuten van je film) niet duidelijk wie je hoofdpersonage is, wat diegene hoopt en vreest en welk probleem hij of zij moet aangaan, dan kun je ervan uitgaan dat je je publiek verliest.

Dus. Wie ben ik? Een scenariste van films en tv-series. Je kunt mijn werk kennen van de films De Ontmaagding van Eva van End, Aanmodderfakker of van de tv-series Van God Los of Papadag. Als je kinderen hebt (of jeugdig ingesteld bent), ken je misschien de serie Vrolijke Kerst of de film Jack bestelt een broertje. Of misschien heb je onlangs mijn regiedebuut Happy Hannah op tv gezien.

Vaak vragen mensen mij: waar haal je toch steeds maar weer inspiratie vandaan? Nou ja, ik schrijf dus eigenlijk altijd over mezelf. Over mijn angst om volwassen te worden bijvoorbeeld (Aanmodderfakker). Of over het ongemak met mijn lichaam dat ik als tiener ervaarde (De ontmaagding van Eva van End). Ieder personage uit mijn koker vertegenwoordigt een ander aspect van mijn eigen angsten, verlangens en pijnpunten. Kortom: van mijn gemankeerde ziel.

Columns schrijven in de krant is nieuw voor me. Het voelt meteen wat kwetsbaarder dan scenarioschrijven. Daar waar mijn woorden bij een film door een regisseur naar beeld worden vertaald, sta ik hier in m'n eentje in de spotlight. 'Een korte column vinden schrijvers vaak fijn,' werd me door de redactie verteld. 'Dat is lang genoeg om daadwerkelijk iets te kunnen melden, maar te kort voor een spanningsboog.'

Dat laatste zit me dwars. Een scenario zonder spanningsboog is namelijk als een rijdende auto zonder stuur: niemand weet waar je heen gaat en niemand wil weten hoe dat afloopt. Ik leef en adem spanningsbogen, zelfs mijn ruggengraat staat gespannen. Een stukje schrijven zonder spanningsboog is voor mij volledig onlogisch en onnatuurlijk. Onontgonnen terrein. Een nieuw avontuur. Net zoals hoofdpersonages in films na het ontstaan van hun probleem vaak een nieuwe wereld moeten betreden, moet ook ik nu een drempel over.

Ik hoop dat ik na een paar columns ook fluitend en meanderend over het papier ga, maar ik vrees dat de spanningsboog hier nog wel even gespannen staat. Maar goed, ik ga de uitdaging aan; ik stap de nieuwe wereld in. Dus, ik zou zeggen: op naar akte twee.

Deze column is gepubliceerd in de PS van het Parool van 9 mei 2018.