Afgelopen editie van het Cinekidfestival zat ik in de jury voor de beste Nederlandse familiefilm. Unaniem riepen we de film Vechtmeisje als winnaar uit. Hoofdpersoon in deze film is Bo (12), een driftig, ongelukkig meisje dat dankzij kickboksen leert haar woede te beheersen. Fanatiek, sterk, en stoer vecht ze zichzelf naar een beter leven.
Die diepe, existentiële frustratie die Bo niet onder controle heeft, die borrelt soms ook in mij op.
De uitkomst hiervan is nooit flatteus. Het romantische deel in mij wil dit fenomeen graag labelen als een gepassioneerde persoonlijkheid. Het rationele deel weet wel beter.
Ook ik zocht mijn heil in de vechtsport. Ik begon aan een cursus zelfverdediging voor vrouwen, gebaseerd op Israëlische vechttechnieken. Al bij de eerste 'palmstrike' laaide het vechtvuur in mij torenhoog op. Met bebloede ellebogen en blauwe knieën beukte ik me door de lessen heen.
Afgelopen vrijdag deden we examen. Oftewel: we zouden een voor een worden aangevallen door een man. Een getrainde vechter. In een volledig beschermingspak kwam hij binnen. Het 'vrouwen onder elkaar'-sfeertje sloeg direct om.
Doelgericht denderde hij op me af. Zijn handen sloten zich ferm om mijn keel. Een greep zo veel sterker dan van de vrouwen met wie ik had geoefend. Diepe paniek kwam op. Alle technieken die er de afgelopen weken zo waren ingestampt was ik in een ogenblik vergeten. Puur op instinct ging ik los.
Het was eng. Het was kwetsbaar en confronterend. Maar ook bemoedigend en empowering. Trots was ik, toen ik hem vol in zijn (beschermde) kruis wist te trappen en daardoor vrijkwam. Ik voelde me sterk, ik voelde me onoverwinnelijk. Ik voelde me Bo het stoere Vechtmeisje.
Stijf van de adrenaline lag ik die avond in bed. In gedachten mijn heroïsche 'gevecht' keer op keer herbelevend. Via de app kwam er een filmpje van mij in actie binnen. Toegegeven, ik zag er niet zo stoer uit als ik dacht. Meer als een maniakale vrouw van halverwege de dertig. Maar wel eentje met een rechtere rug en meer zelfvertrouwen dan voorheen. Dat filmpje deed me realiseren dat die cursus me zo veel meer dan 'een lekker potje' vechten had gegeven. Het heeft me een waardevolle kracht in mezelf laten vinden.
En dat is precies wat ik zo goed vond aan Vechtmeisje. Uiteindelijk gaat het over een waardevolle kracht in jezelf vinden. Je eigen handvat om met de vele gevechten van het leven om te kunnen gaan. Fysiek, maar vooral mentaal. Dus mensen, ga naar die film. Of volg een cursus zelfverdediging. Of doe het allebei. Hoe dan ook. Release your inner vechtmeisje.
Deze column is gepubliceerd in de PS van het Parool van 7 nov. 2018.